Concerto Grosso

DAVID

David

De man op de foto staat voor mij symbool voor David,

die op het punt staat de strijd aan te gaan met Goliath.

Daar sta je dan,

als klein ventje tegenover een grote reus,

met nogal een reputatie.

Nog even een schietgebedje.

Maar dan…

zul je toch écht de confrontatie aan moeten gaan.

Wij hebben allemaal zo onze Goliath.

Onze reuzen.

De dingen waar we tegenop zien.

Als we onze eigen kansen inschatten,

zien we vaak de kleerscheuren al voor ons.

En toch…

Gaan we elke dag de strijd aan

met onze demonen.

Met een schietgebedje

of met onze ogen dicht

en God zegene de greep.

Met de moed der wanhoop

of met pure lef.

We verrassen onszelf.

We zijn sterker dan we denken.

Babette

MOEDERVLEUGELS

Moedervleugels ontvouwen zich
langzaam
als nieuw blad aan de lentebomen

Zacht ritselend

omsluiten ze de nieuwe ziel

die steeds zichtbaarder aan het licht komt

Al eeuwen zo gewoon

en nog zo’n groot wonder

Moederharten kloppen hun leven lang

voor méér dan één

Onverschrokken, strijdbaar

met geduld geleend van engelen

verwarmen ze

omarmen ze

en moedigen ze hun kinderen aan

uiteindelijk

hun eigen vleugels uit te slaan

De kracht van zacht

De kracht van zacht


Als ik het nu aan jou vertel, zeg jij het dan weer voort
dat het de liefde is die zo intens bij mij hoort

Een leven zonder liefde is een grauwe, dichte mist
waarin zelfs de allersterkste elke strijd verliest

Liefde zal je dragen als duisternis jouw pad ontmoet
het pakt je hand en drijft je voort naar een nieuwe morgengloed

Overal waar liefde is, zijn lichtjes aangedaan
zodat je voelt en hoort én ziet, wie er allemaal naast je staan

Je geeft vleugels aan mijn vreugde
en je voelt mijn smart
en samen leren we muziek te maken
op de tralies rond mijn hart

Babette

THUISKOMEN BIJ JEZELF

THUISKOMEN BIJ MIJZELF

Een wijze vrouw leert me de waarde van stilte…

De geluiden om me heen zijn zo hard en soms zo dwingend dat ik verleer te luisteren naar het geluid dat van binnenuit komt. Het stemmetje van het kind in mij. De stem van mijn ware ik.

Als je jezelf ontdoet van alle verwachtingen die mensen van je hebben, en de verwachtingen waar je denkt aan te moeten voldoen, wie staat er dan? 

Babette de mama, Babette de echtgenote, Babette de zus, de dochter, de vriendin…Voor al die mensen ben je “een bepaalde persoon”.
 Maar wie ben je als je al die rollen loslaat?

Wie ben ik in essentie…en…wie wil ik zijn?

In de stilte leer ik te luisteren naar het geluid dat uit mijn diepste verlangens opklinkt. De muziek van mijn meest verborgen gevoelens. De worsteling die ik worstel met de dingen die ik moet leren in dit leven. Terugkerende thema’s en verrassingen. Oude pijn en nieuwe blijdschap.

Als het stil is om je heen komt de bron aan het woord. Een weg van vallen en opstaan en die twee zijn niet altijd in balans. Soms is het heel veel vallen. Maar elke dag biedt nieuwe kansen.

Als ik maar af en toe de tijd neem om te luisteren naar de muziek van mijn ziel, dan vind ik wel mijn weg en dan kan ik gaan staan voor wie ik ben. Dan zijn mijn keuzes, echt mijn keuzes en kom ik thuis bij mijzelf.

Liefs, Babette

DRAGERS VAN LICHT

Op de foto danst onze dochter Caja als LICHTDRAGER in de kerstmusical.

Onze wens voor 2011 is, dat er altijd iemand met een lichtje mag staan langs je weg op plaatsen waar het donker is.
Iemand die je helpt om je weg te vinden, of simpelweg als gezelschap of om het gaan wat makkelijker te maken.

Dank aan iedereen die met een lichtje langs ons pad heeft gestaan in 2010 en hulde aan de lichtdragers van 2011

Liefs,
Babette

De Dirigent

De Dirigent

De stemvork trilt zijn stille toon

Jij pakt de volgende gewoon

Voor elke stem een eigen start

Je handen rijzen in de lucht

‘T koor slaat een laatste diepe zucht

“Hoor de muziek vast in je hart”

Je ogen flitsen heen en weer

“proef van dit lied alvast de sfeer”

“maak het teer en o zo zacht”

Als iedereen zijn buik aanspant

komt de beweging van jouw hand

volume goed, jouw gezicht lacht

Let op kinderen, val nu in

Alten, tenoren derde zin

Gebaren groot, je lijf doet mee

Je spoort ons aan, we mogen hard

Eerst het refrein, dan terug naar start

’t koor volgt jouw aanwijzing gedwee

De klanken warm, harmonieus

Kippenvel, zo glorieus

Het slotakkoord…dan is het stil

In alle harten klinkt het door

In die van jou en van het koor

Jouw handen maken het verschil !!!

Liefs,
Babette

Ode aan het woordje "wij"

Dit gedichtje heb ik vorig jaar met Sinterklaas voor mijn moeder geschreven:
Als wij allemaal thuis zijn bij paps en mams, heeft mams altijd Moederdag.

Wij
Hetzelfde aantal letters
als de woorden ik of jij
toch gaat er zo veel meer schuil
achter het simpele woordje "wij"

"Wij" is een arm om je heen als het tegenzit
een hand om vast te houden
een deur die altijd opengaat
omhelzing vol vertrouwen.

"Wij" is spontane moederdagen
ver buiten de meimaand om
"Wij" is krijgen zonder vragen
"Wij" is altijd welkom.

Al is de afstand soms groot
samen zijn wij altijd "WIJ"
En met hij en zij, en ik en jij
is de glimlach zo dichtbij

liefs,
Babette

De deur naar mijn hart.

De deur naar mijn hart is zo'n oud en afgebladderd Frans deurtje,

dat piept en kraakt maar makkelijk opengaat.

Het sluit maar zelden helemaal en dat is eigenlijk ook niet nodig.

Meestal staat het wagenwijd open,
zodat de liefde ongehinderd in en uit kan stromen.

Het deurtje wordt steeds  mooier naarmate het ouder wordt.

Een tikkeltje scheef hangt het in haar roestige scharnieren.

De kale deurklink nodigt uit tot vastpakken, voelen en openduwen van de deur.

Daar is verrassend weinig kracht voor nodig.

Eenmaal binnen gaat het zoals in zovele harten:

Er wordt intens liefgehad, verdriet verwerkt, gevierd en gedeeld,

angst overwonnen en afscheid genomen.

De tederheid overheerst 

en nodigt uit om te dansen rond het hartenvuur.

Het verbindt en verzacht.

....en dat allemaal achter dat afgebladderde deurtje..


liefs,
Babette

GROEIPIJN

Wat gaat er allemaal om in je hoofdje, mijn meisje van 13...
Groter worden is leuk...zo nu en dan.
Je kan meer, je mag meer, je vergaart kennis en zelfstandigheid.
Maar soms is groter worden ook bedreigend voor je  bekende wereldje, waar je regelmatig tegenaan schopt, maar waar je je ook zo heerlijk veilig in voelt. Je lijfje verandert, er arriveren allerlei "nieuwe" lichaamsdelen. De hormonen nemen soms de regie helemaal over.
Je groeit vol overgave in het mooie mens dat je zal worden, je vecht je vrij. En toch voel je je soms weer dat kleine meisje, dat graag even 'plakt' tegen haar mama, veilig, warm en met sterke armen om je heen die de grote wereld bij je weghouden als hij je overweldigt.
 Je denkt diep na over het leven en de oneerlijkheid waarmee het leven (of de dood) je kan verrassen. Urenlange gesprekken op het randje van het slapen gaan hebben we dan. Je twijfelt soms of je wel zo met hart en ziel moet liefhebben, omdat dan verliezen ook zo zeer doet.
Mijn meisjelief, HEB LIEF MET ALLES WAT JE IN JE HEBT...Ja , de pijn die je dan voelt bij verlies is groot, maar de vreugde om alles wat je gedeeld en beleefd hebt is zo veel groter!!! Geloof me, het is het waard!
Mijn meisje van 13, zwevend tussen klein en groot.  Fladder nog maar even en maak mijn wereld elke dag een beetje mooier met je lieve lach.
Ik omhels je,
Mama