De Dirigent

De Dirigent

De stemvork trilt zijn stille toon

Jij pakt de volgende gewoon

Voor elke stem een eigen start

Je handen rijzen in de lucht

‘T koor slaat een laatste diepe zucht

“Hoor de muziek vast in je hart”

Je ogen flitsen heen en weer

“proef van dit lied alvast de sfeer”

“maak het teer en o zo zacht”

Als iedereen zijn buik aanspant

komt de beweging van jouw hand

volume goed, jouw gezicht lacht

Let op kinderen, val nu in

Alten, tenoren derde zin

Gebaren groot, je lijf doet mee

Je spoort ons aan, we mogen hard

Eerst het refrein, dan terug naar start

’t koor volgt jouw aanwijzing gedwee

De klanken warm, harmonieus

Kippenvel, zo glorieus

Het slotakkoord…dan is het stil

In alle harten klinkt het door

In die van jou en van het koor

Jouw handen maken het verschil !!!

Liefs,
Babette

Ode aan het woordje "wij"

Dit gedichtje heb ik vorig jaar met Sinterklaas voor mijn moeder geschreven:
Als wij allemaal thuis zijn bij paps en mams, heeft mams altijd Moederdag.

Wij
Hetzelfde aantal letters
als de woorden ik of jij
toch gaat er zo veel meer schuil
achter het simpele woordje "wij"

"Wij" is een arm om je heen als het tegenzit
een hand om vast te houden
een deur die altijd opengaat
omhelzing vol vertrouwen.

"Wij" is spontane moederdagen
ver buiten de meimaand om
"Wij" is krijgen zonder vragen
"Wij" is altijd welkom.

Al is de afstand soms groot
samen zijn wij altijd "WIJ"
En met hij en zij, en ik en jij
is de glimlach zo dichtbij

liefs,
Babette

De deur naar mijn hart.

De deur naar mijn hart is zo'n oud en afgebladderd Frans deurtje,

dat piept en kraakt maar makkelijk opengaat.

Het sluit maar zelden helemaal en dat is eigenlijk ook niet nodig.

Meestal staat het wagenwijd open,
zodat de liefde ongehinderd in en uit kan stromen.

Het deurtje wordt steeds  mooier naarmate het ouder wordt.

Een tikkeltje scheef hangt het in haar roestige scharnieren.

De kale deurklink nodigt uit tot vastpakken, voelen en openduwen van de deur.

Daar is verrassend weinig kracht voor nodig.

Eenmaal binnen gaat het zoals in zovele harten:

Er wordt intens liefgehad, verdriet verwerkt, gevierd en gedeeld,

angst overwonnen en afscheid genomen.

De tederheid overheerst 

en nodigt uit om te dansen rond het hartenvuur.

Het verbindt en verzacht.

....en dat allemaal achter dat afgebladderde deurtje..


liefs,
Babette

GROEIPIJN

Wat gaat er allemaal om in je hoofdje, mijn meisje van 13...
Groter worden is leuk...zo nu en dan.
Je kan meer, je mag meer, je vergaart kennis en zelfstandigheid.
Maar soms is groter worden ook bedreigend voor je  bekende wereldje, waar je regelmatig tegenaan schopt, maar waar je je ook zo heerlijk veilig in voelt. Je lijfje verandert, er arriveren allerlei "nieuwe" lichaamsdelen. De hormonen nemen soms de regie helemaal over.
Je groeit vol overgave in het mooie mens dat je zal worden, je vecht je vrij. En toch voel je je soms weer dat kleine meisje, dat graag even 'plakt' tegen haar mama, veilig, warm en met sterke armen om je heen die de grote wereld bij je weghouden als hij je overweldigt.
 Je denkt diep na over het leven en de oneerlijkheid waarmee het leven (of de dood) je kan verrassen. Urenlange gesprekken op het randje van het slapen gaan hebben we dan. Je twijfelt soms of je wel zo met hart en ziel moet liefhebben, omdat dan verliezen ook zo zeer doet.
Mijn meisjelief, HEB LIEF MET ALLES WAT JE IN JE HEBT...Ja , de pijn die je dan voelt bij verlies is groot, maar de vreugde om alles wat je gedeeld en beleefd hebt is zo veel groter!!! Geloof me, het is het waard!
Mijn meisje van 13, zwevend tussen klein en groot.  Fladder nog maar even en maak mijn wereld elke dag een beetje mooier met je lieve lach.
Ik omhels je,
Mama

In Gedachten

Een mooie kop

Een mooie kop is voor mij een gezicht waarin je kunt lezen.
Lezen in de lijnen wat iemand heeft meegemaakt.
De lijnen in de ooghoeken, die ik al sinds mijn kindertijd liefkozend "lachvouwen" noem, de lijnen in het voorhoofd van verbazing, diep nadenken of verdriet, de lijnen om de mond, die krullen in een lach...
...met elkaar vormen zij iemands verhaal. En dat is toch mooi!!
Ik begrijp niets van mensen die alles laten straktrekken.
Een gezicht tekent door de jaren heen, waardoor het makkelijker te lezen wordt.
De liefde, de blijdschap, het verdriet, de boosheid, de tederheid, de verrassing: voor alles is er een plaats op het gezicht. Wat er binnenin je zit, spiegelt zich aan de zichtbare buitenkant.
Mooie koppen.
Rob op de foto heeft zo'n mooie kop.
Hier is hij in gedachten, een frons op zijn voorhoofd.
Maar als hij lacht, creëert hij een explosie van fijne lijntjes...geweldig!!
LEVE DE LACHVOUWEN
veel liefs,
Babette

Natasja

Kerstavond: sneeuw en kou, maar binnen in de Marcuskerk is het warm en speelt een groep met passie hun musical:
"Het is een meisje".
Een geweldige productie waar met hart en ziel aan gewerkt is door zo veel mensen. Één van die mensen is Natasja. De laatste dag van de musical heeft ze zwijgend doorgebracht om haar hese stem nog te sparen voor het zingen 's avonds. Op deze foto heeft ze net haar solo gezongen en terwijl het licht langzaam doofde, heb ik deze foto kunnen maken van haar gezicht. Iedereen in de zaal was nog stil, ontroerd...
De belichting vind ik geweldig, het maakt haar gezicht zo zacht.
Ode aan de man van het licht, en natuurlijk aan Natasja!!
liefs en tot snel,
Babette

KNIPOOG UIT DE HEMEL

Het is hier net of iemand zegt:
"Meid, je doet het niet zo slecht.
Natuurlijk tast je soms in 't duister.
Ik hoor dat echt wel, als ik luister.
Soms ben je bang of boos, verdrietig.
Teleurgesteld misschien en nietig.
Niet alle lessen kun je leren,
zonder je flink te bezeren..."

Wat is het mooi als je dan kunt geloven,
dat er iets of iemand is daarboven.
Die langs de kant met vlaggen zwaait
en je grijze wolk wegwaait.
Om ruimte te maken voor nieuw inzicht
met een knipoog uit het licht!

liefs,
Babette

loopbaan

Een pasgeboren voetje...
Helemaal aan het begin van zijn lange loopbaan.
Letterlijk: een LOOPBAAN.
Wat zal dit voetje veel stappen gaan zetten. Met vallen en opstaan.
Begeleid door de veilige handen van papa. In elke fase van zijn loopbaan weet dit voetje zich gesteund. Niet alleen bij het leren lopen, maar ook later als er grote stappen gezet moeten worden.
Dit voetje zal een afdruk achterlaten op deze aarde...
Wroetend in het zand op het strand misschien maar heel even, totdat de eerste golf hem meeneemt het zoute water in. Maar in de harten van de mensen om hem heen, komt een permanente voetafdruk.
Met liefde als inkt, en vertrouwen als omlijsting.
liefs,
Babette

Mees

Lieve Mees,
Je hebt me betoverd...
Vanaf de eerste keer dat ik mijn hand legde op de buik waarin jij groeide, moest ik van je houden. Ik heb vastgelegd hoe jij de buik van je mama steeds meer vorm ging geven...een mooie buik die groeide omdat jij groeide, die bewoog omdat jij bewoog.
En nu ben je hier. Ik heb je geboren mogen zien worden en je vastgehouden, heel voorzichtig je handjes gekust. Je bent een wondertje.
Welkom lieve Mees!!
liefs,
Babette

de KUS

de KUS

Deze foto ontroert me.
Met heel weinig licht ontstaat de zachte rode gloed op die mooie zwangere buik.
De belofte van nieuw leven, dat zo welkom is.
En dan de tederheid waarmee de grote broer een kus drukt op de buik, met daarin zijn kleine broertje. Hij verheugt zich op zijn komst!
Kom maar gauw kleintje, er wordt op je gewacht!
liefs,
Babette

DRIE OP EEN RIJ

"Drie op een rij", zo heet deze foto.
Portretten fotograferen vind ik erg leuk, maar wel graag nét even anders.
Niet stijf naast elkaar, maar gestapeld bijvoorbeeld, of zoals hier in een langzaam zachter wordende rij. Het gezicht van Liesbeth is scherp. Zij vormt het focus van de foto. Paul wordt al zachter en Erik is helemaal zacht.
Toch nemen ze alledrie hun plek in, in de foto. De manier waarop ze staan, is ook symbolisch. Liesbeth voelt zich veilig en sterk met deze mannen achter zich.
Dit plaatje is me dierbaar. Niet in het minst omdat de mensen op de foto me stuk voor stuk dierbaar zijn, maar ook omdat dit een foto is uit de eerste reeks officiële portretten die ik maakte. De start van dit alles, zou je kunnen zeggen.
Dank aan de mensen die geduldig voor mijn camera staan, terwijl ik er veilig achter kruip en doe wat ik het liefst doe: vastleggen van al het moois in de wereld om ons heen.
Liefs en tot snel,
Babette

open handen

Deze foto heb ik gemaakt als nieuwjaarskaart.
Altijd een gezellige toer om met ons gezin een foto te maken met de zelfontspanner. Allemaal een zwart shirt aan, zwart doek opgehangen en snel ertussen schieten met mijn eigen hand. De ideeën voor dit soort foto's komen meestal 's nachts, net als de tekst die er dan bij moet:

Ga je mee de toekomst in?
Elke dag een nieuw begin
waarin plaats is voor je dromen
al het moois dat nog moet komen
Met onze armen om elkaar
zo sluiten we het oude jaar.

Dat is wat ik wilde met deze foto: uitnodigende handen, die vragen of mensen mee willen wandelen op je pad. Of ze willen delen in je geluk. Want wat is het mooi dat er telkens mensen je leven in wandelen en voor korte of langere tijd aan je zij meelopen. Onbewust raak je het leven van mensen om je heen aan.
Mooie gebaren, open handen...
Liefs en tot gauw,
Babette

test

Dit is het eerste bericht voor ogenblik.biz

Mijn blog voor onder mijn website.

veel plezier, Babette